خبر برای آنان خوشحال کننده بود اما کسانی دیگر، از جمله نگارنده، نه تنها از شنیدنش خوشحال نشدند بلکه ابراز نگرانی هم کردند. بی‌شک لک لک سیاه میهمان دوست‌داشتنی و ارزشمندی است اما پرسش اینجاست که آیا ما هم می‌توانیم میزبان خوبی برای این میهمان کمیاب باشیم.
حوادث گذشته نشان می‌دهد که جواب مثبتی برای این پرسش نیست، چرا که هنوز ابتلای شیرهای باغ وحش ارم را به بیماری مشمشه و سپس تلف‌شدن آنها را فراموش نکرده‌ایم. همان روزها دامپزشکان از بروز بیماری در میمون‌ها نیز ابراز نگرانی کردند.
از سوی دیگر وقتی دریاچه ارومیه با آن همه بزرگی، روبه‌روی چشم همگان خشک می‌شود و به تحلیل می‌رود چگونه می‌توان از حضور چند لک‌لک سیاه در ایلام خوشحال شد.
شاید ما هنوز آنگونه که باید نتوانسته‌ایم حامی خوبی برای حیوانات باشیم و شاید به درک درستی از ارزش حضور آنان در طبیعت کشورمان نرسیده‌ایم.
احساس می‌شود نسبت به طبیعت ایران دچار بی‌تفاوتی و بی‌احترامی شده‌ایم و مسوولان و فعالان عرصه محیط زیست آنگونه که ضرورت دارد برنامه‌های علمی و عملی پیوسته‌ای برای حفاظت از آن، به‌ویژه گونه‌های نادر در دست ندارند. همین دلایل کافی است تا به لک‌لک‌های سیاه ایلام بگوییم: میهمانان قشنگ کمیاب به سرزمین پنهان‌تان برگردید، اینجا تنها خواهید ماند.