رودخانه‌اي كه در دوران مدرسه مي‌خوانديم كه بخشي از آن قابل كشتيراني است و آب آشاميدني ‌شهر اهواز را هم تامين مي‌كند. يادش بخير نوشته بود "در حاشيه اين رود تمدن‌هاي بزرگي شکل گرفته ‌است."

كارون را اين‌گونه خوانديم و شناختيم، ولي امروز حال اين رودخانه خوب نيست؛ ديگر در هيچ‌جاي آن نمي‌توان كشتيراني كرد. قايق‌سواري هم به سختي! پرآب‌ترين رودخانه كشور حالا ساكت و بي‌جان سر جاي خود نشسته و از خروش جواني‌اش خبري نيست. جزيره‌هاي ترك‌خورده جابجا از دل او بيرون زده‌اند و همچون چروك‌هاي پيشاني پيرمردي سالخورده و در حال احتضار، ناخوشي‌اش را نشان‌ مي‌دهند.

خشكسالي، سدسازي‌هاي مكرر، رهاسازي بي‌رويه فاضلاب و حالا هم انتقال آب از سرچشمه‌ها روز به روز كارون را بي‌جان‌تر كرده؛ حالا ديگر وقتي عصرها از روي پل "سفيد" رد مي‌شوي و عرض كارون را طي مي‌كني، تنها جزيره مي‌بيني و بوته‌هايي كه وسط جزيره‌ها رشد كرده‌اند و جوي كوچكي كه تلاش مي‌كند از ميان اين جزيره‌ها و بوته‌هاي انبوه، راهي براي خود بيابد. خورشيدي كه تصوير نارنجي رنگش عصرها در دل كارون فرو مي‌رفت، حالا آهسته پشت بوته‌هاي وسط رودخانه پنهان مي‌شود مدت‌هاست تصوير خود را درون آب رودخانه نديده است. اين‌روزها حال كارون خوب نيست...