فواد در تمام مدت دوشادوش و همراه عصار فعالیت می کرد و رهبری گروه «کوچ» (گروهی با ترکیبی تقریبا ثابت و متشکل از نوازندگان مطرحی چون: بابک ریاحی پور، فیروز ویسانلو، همایون نصیری، شاهرخ پور میامین و این اواخر امید حاجیلی و ...) را نیز در اجراهای زنده ی عصار بر عهده داشت. نام این دو همیشه با هم و در کنار هم می آمد و استقبال گسترده ی مردم از آلبوم و کنسرت هایشان، حاصل و پشتوانه ی این همکاری مشترک بود. با این وجود بر روی جلد آلبوم «نهان مکن» اما دیگر اثری از نام حجازی نبود و نام دیگری این بار درکنار نام عصار بر آن حک شده بود: شهرداد روحانی.
رهبر ارکستر، نوازنده و آهنگساز شهیر ایرانی که به واسطه ی همکاری اش با یانی و رهبری بسیاری از ارکستر سمفونی های معتبر دنیا برخوردار از شهرتی جهانی است، این بار در کنار عصار قرار گرفت تا آزمونی متفاوت را تجربه کنند. «نهان مکن» با اشعاری از مولانا، دکتر شفیعی کدکنی، مرحوم شاملو، دکتر افشین یداللهی، دکتر شاهکار بینش پژوه و افشین مقدم، متشکل از قطعاتی بود که آهنگسازی شان را عصار و روحانی به طور مشترک بر عهده داشتند. تنظیم و رهبری ارکستر اما بر عهده شهرداد روحانی بود و اثر در یکی از بهترین استودیو های دنیا، استودیوی ابی رد (Abbey Roed) و توسط ارکستر سمفونیک لندن ضبط و اجرا گردید. در مقایسه با آلبوم های موفق پیشین چون «کوچ عاشقانه»، «حال من بی تو» و «عشق الهی» عصار سبک جدیدی را در «نهان مکن» امتحان کرد. وی به جای حرکت بر سیاق گذشته و پرداختن به سبکی که گستره ی مخاطب بیشتری را در بر می گیرد، نوعی از موسیقی کلاسیک (که بعضی از منتقدین پاپ - کلاسیک هم خواندنش) را تجربه کرد که در مجموع و به خصوص در کشور ما مخاطبان خاص تری می طلبد. با این همه «نهان مکن» نه تنها در کارنامه ی کاری عصار که در موسیقی بعد از انقلاب نقطه ی قابل اتکا و درخشانی است. شهرداد روحانی نیز که چه قبل و چه بعد از انقلاب و تا پیش از این آلبوم و همکاری با عصار با خواننده ی دیگری کار نکرده بود و فعالیتش متمرکز بود روی کارهای ارکسترال و خوانندگان اپرا و کلاسیک، این همکاری را همکاری موفقی می داند: «این کار تجربه ی بسیار خوبی برای من بود که با علیرضا عصار، خواننده و موزیسین توانای کشورمان همکاری داشته باشم. ایشان با توانایی شان در اجرای این آثار، ثابت کردند که جزء استعدادهای نادری هستند که هر چند دهه یک بار پا به عرصه هنر می گذارند.»
پس از انتشار «نهان مکن» زمزمه هایی شنیده شد مبنی بر بروز اختلاف بین عصار و حجازی و همچنین شایعات مختلفی دهان به دهان گشت که حکایت داشت از قطع همکاری این زوج هنری. بعدها البته هر دو از اساس منکر این داستان شدند و این قطع همکاری را موقت و از روی توافق قبلی خواندند. پاییز 1390 و «محتسب» باری آغازی است بر همکاری مجدد علیرضا عصار و فواد حجازی در تولید آلبومی مشترک. از مدتها پیش قرار بود «محتسب» روانه ی بازار گردد اما هر بار و بنا به دلایلی انتشار آن به تعویق افتاد تا این که روز پنجم آبان ماه امسال و توسط مرکز موسیقی حوزه ی هنری «محتسب» منتشر و پخش گردید. مشکلاتی که درگرفتن مجوز برخی اشعار آلبوم پیش آمده گویا یکی از دلایل به تعویق افتادن انتشار آن بوده است. به طوری که افشین مقدم ترانه سرای سه ترانه از آلبوم «محتسب» در صفحه ی شخصی اش در یکی از شبکه های اجتماعی از رد شدن دو ترانه ی عالیجناب و شکنجه های زندگی در ممیزی و در نتیجه حذف این دو قطعه از نسخه ی نهایی آلبوم خبر داد. همین ترانه ی محتسب با شعری از پروین اعتصامی و آهنگی از فواد که اولین قطعه ی آلبوم است و نام آلبوم نیز با هوشیاری از روی آن انتخاب گردیده، سالها در انتظار مجوز برای انتشار بود. پروین اعتصامی در محتسب و مست با ظرافت از طنزی لطیف و اشاراتی روشن (که گاه یاد آور طنز رندانه ی حافظ نیز هست) بهره می گیرد تا مناظره ای را خلق کند که با کمک آن به ترسیم فساد و تزویر حاکم بر اجتماع و عصرخویش بپردازد. مناظره ای که یک سویش محتسب است و سوی دیگرش مستی که نیمه شب به دام محتسب افتاده و گریبانش را در دستان او می بیند. محتسب ابتدا جرم مست را بدو یاد آور می شود و سپس در ادامه از رفتن به خانه ی قاضی و والی و تا اجرای حد شرعی و تا پرداخت رشوه با او سخن می گوید اما این مست است که در آستین آماده دارد پاسخ های سنجیده و ویرانگری را که هر بار می کوبدشان بر فرق محتسب و وی را در مانده و مستاصل وا می گذارد و در نهایت رندانه سخن آخر را می گوید و هوشیاری می طلبد که اینجا کسی هوشیار نیست که اگر هوشیاری بود روزگار چنین نبود:
گفت باید حد زند هوشیار مردم مست را
گفت هوشیاری بیار اینجا کسی هوشیار نیست!
هر چند باید زمان زیادی سپری شود تا مشخص گردد ترانه ای ماندگار است یا خیر، اما ملودی زیبای حجازی، تلفیق دل نشینی که در محتسب میان موسیقی غربی و شرقی پیاده و اجرا شده و آن تار زیبایی که مرحوم شهریار فریوسفی نواخته و بالاخره تنظیم قوی کار را که درکنار شعر نیش دار و طعنه آمیز پروین اعتصامی قرار دهیم و به این ها همه هم اضافه کنیم اجرای عصار را و لحنی را که برای ادای بهتر منظور شاعر به کار برده و صادقانه اگر بگوییم لحنی که مختص به اوست و امضای او را دارد (و از قضا سالها به خاطرش مورد انتقاد منتقدین قرار گرفته که نمی خواند و دکلمه می کند و مطالبی از این دست و محتسب پاسخی است به همه ی آن انتقادات) همه و همه نوید بخش خلق ترانه ای ماندگار در موسیقی مردمی ایران هستند. به غیر از محتسب آلبوم هشت قطعه ی دیگر دارد که یکی اش دکلمه ای است با نام قربانی و شعری از فاضل نظری و هفت قطعه ی دیگر: انجماد (آرش نصیری)، دیگر چه می توان گفت (دکتر مظاهر مصفا) و نفس و تکلیفو روشن کن (افشین مقدم) که همه را فواد حجازی آهنگشان را ساخته و دو ترانه ی به جان تو و شاه جهان از مولانا که به همراه سهم من از افشین مقدم، آهنگسازی شان را عصار خود بر عهده داشته است. مجوعه ای که در مجموع گامی است رو به جلو در کارنامه ی کاری عصار و حجازی و در عین حال یاد آور روزهای خوب گذشته. مجموعه ای که دو دستاورد بزرگ برایشان داشته یکی تایید اهل فن و دیگری پسند عوام و به این دو در سایه حفظ اصالت و رسالتی که از همان سال 77 بر خود مقرر کرده اند و دو دیگر به مدد همگام و همراه شدن با ریتم جامعه است که دست یافته اند.