دشت به آرامي چشم‌هايش را باز كرد. خورشيد مثل هميشه، با لبخند او را تماشا مي‏كرد و با پرتوهاي طلايي‌رنگ خود، تنش را نوازش مي‌داد. دشت نيز لبخندي زد و نگاهش را به آسمان آبي دوخت، اما از دور ابر سياهي را ديد كه به سرعت نزديك مي‌شد و سايه تيره خود را در همه جا مي‏گسترد. دشت نگران شد و سگرمه‌هايش را در هم كشيد.
ابر سياه، آسمان و خورشيد را پوشاند، سپس رو به دشت كرد و متكبرانه گفت:
ـ مي‏بيني كه خورشيد و آسمون، چه راحت تسليم من شدن؟ حالا تو هم...
اما دشت حرفش را بريد و با اطمينان گفت:
ـ ولي من تسليم تو نمي‌شم!
ابر عصباني شد و فرياد زد:
ـ حالا مي‌بيني كه چه بلايي سرت ميارم!
و بلافاصله شروع به غرش كرد و با دانه‌هاي تگرگ، دشت را هدف تيرهاي خود قرار داد. تيرها پشت سر هم بر تن دشت فرو مي‌رفتند اما دشت بي‌آنكه ناله كند، مقاومت مي‌كرد.
ابر آنقدر باريد كه كم‏كم توان خود را از دست داد و هنگامي كه باد شروع به وزيدن كرد، به آرامي تكه‌تكه شد و در آسمان پراكنده گشت. تا اينكه ديگر اثري از ابر باقي نماند و خورشيد دوباره در آسمان پرتوافشاني مي‌كرد، اما دشت بي‌آنكه ناله كند، درد مي‌كشيد...
***
چندي بعد، از جاي هر زخم‌ بر تن دشت، يك گل سرخ روييد و اينك، ‌دشت از گل‌هاي سرخ پوشيده بود.