به عکسی نگاه کردم که داشت بهش اشاره می‌کرد. سرم را به نشانه تصدیق تکان دادم و گفتم: «عکس من و اونه تو اردوگاه تابستونی 82 اگه اشتباه نکنم... شاید هم 83.» سرم را خاراندم و ادامه دادم: «چند وقتیه رفته مرخصی، اما خواستم از اون هم تشکری کرده باشم.» چندان هم دروغ نگفته بودم. اگر او هنوز زنده بود هم لابد از تب‌ولرز یا هر کوفت دیگری افتاده بود توی خانه. همیشه یک دردی توی وجودش داشت، حتی تو دوازده سالگی.