آسیب‌های مغزی ورزشکاران ازجمله ضربه‌های مغزی مزمن و تاثیر طولانی‌مدت آن‌ها بر توانایی‌های شناختی بحث داغ این روزها در ورزش‌های حرفه‌ای و دانشگاهی است. ممکن است بدیهی به نظر برسد که ورزشکاران مرد که به‌سختی در تعدادی از ورزش‌های تماسی با برخوردهای شدید شرکت می‌کنند، دچار بدترین آسیب‌های سر نیز شوند اما در حقیقت، تعداد فزاینده‌ای از مطالعات، میزان بالاتر قابل‌توجهی از ضربه‌مغزی را در میان زنان ورزشکار نشان می‌دهند.

به نقل از استادی، گروهی از متخصصان مغز و اعصاب دانشگاه کلمبیا ایالات‌متحده، میزان ضربه‌مغزی را که مردان و زنان در برنامه‌های مختلف ورزشی دانشکده‌ها بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۴ متحمل شده‌اند را مقایسه کردند.

شایان ذکر است، مطالعه مقدماتی بر ورزشکاران متمرکز بود نه‌فقط بر ورزش‌های مشابه مانند فوتبال و بسکتبال، چون در فوتبال، مردان به‌وضوح غالب هستند.

نتایج نشان داد که میزان ضربه‌مغزی در زنان ۵۰ درصد بیشتر از مردان است و این آسیب‌ها در زنان ۲۳ درصد و در مردان فقط ۱۴ درصد گزارش‌شده است.

دکتر جان نوبل، رئیس گروه تحقیقاتی دانشگاه کلمبیا در آکادمی عصب‌شناسی آمریکا گفت: «مشخص نیست که چرا زنان در معرض خطر بیشتری برای ضربه‌مغزی مربوط به ورزش قرار دارند و یافته‌های این مطالعه نیاز به تحقیقات بیشتر در مورد تفاوت جنسیت در ضربه‌مغزی را نشان می‌دهد.»

در حقیقت مطالعات در این مورد بیش از یک دهه در حال انجام است. در سال ۲۰۰۳ محققان داده‌های مربوط به اختلافات جنسیتی ضربه‌مغزی را با استفاده از سیستم نظارت بر آسیب انجمن ملی ورزش‌های جمعی سال‌های تحصیلی ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰ موردبررسی قراردادند و دریافتند که ۹.۵ درصد از زنان در مقایسه با ۶.۲ درصد از مردان در ورزش‌های مختلف ازجمله فوتبال، لاکراس، بسکتبال، سافت‌بال، بیس‌بال و ژیمناستیک دچار ضربه‌مغزی می‌شوند.

نتایج مطالعه دیگر در سال ۲۰۰۷ با استفاده از همان پایگاه داده نشان داد که بازیکنان سافت‌بال زن نسبت به بازیکنان مرد بیس‌بال ضربه‌مغزی بیشتری را تجربه می‌کنند و در میان تمام ورزش‌ها، بازیکنان زن هاکی روی یخ بالاترین میزان آسیب مغزی حتی بالاتر از فوتبالیست‌های مرد را به خود اختصاص دادند.

نتیجه نهایی مطالعات منتشرشده در مورد این مسئله که تعدادی از آن‌ها توسط بنیاد ورزش زنان جمع‌آوری‌شده است شکاف جنسیتی گسترده در آسیب‌های ناشی از ضربه‌مغزی ورزشی را بیان می‌کند.

با گذشت زمان، به نظر می‌رسد محققان به توضیح این پدیده نزدیک‌تر نشدند و علت آن می‌تواند به دلیل اختلافات آناتومیکی (توده سر کوچک‌تر و عضلات گردن ضعیف‌تر زنان) یا تفاوت‌های فرهنگی باشد (که مردان سخت‌تر هستند). علت دقیق آن هرچه باشد، توافق عمومی در این مورد وجود دارد و مدت‌هاست که رسیدگی به میزان آسیب مغزی در میان ورزشکاران زن و زمان تدوین استراتژی‌های خاص پیشگیری و درمان در جنسیت خاص فرارسیده‌ است.

نتایج این تحقیقات در شصت و نهمین نشست سالانه AAN در بوستون ارائه شد.